Είναι η trap μουσική σκηνή μια γλυκιά παγίδα; Ή μήπως είναι η επανάσταση της ανασφάλειας;

Πατάνε γλυκά σε ένα σκληρό μουσικό background, πετάνε ψηλά σε όνειρα βγαλμένα απο μια ακομπλεξάριστη έκφραση στίχων. Τους λες και εκφραστές μιας στρεβλής, κραυγαλέας κοινωνικής μελωδίας με δυσνόητες ρίμες γεννημένες στην «αλητεία» της αθώας ψυχής που ψάχνει διέξοδο στην ειλικρινή αυθάδεια της αβάν γκαρντ trap σκηνής. Είναι η νέα τάση στη μουσική βιομηχανία που χτίζει μια νέα γενιά ψαγμένων ψυχών, που δεν φοβάται τον φόβο, αρνείται την άρνηση  εκτίθεται στη μιζέρια…

Σε ξενίζει, ενίοτε σε φοβίζει η θεματολογία γεμάτη περιφρόνηση των κανόνων ευπρέπειας, ουσίες, όπλα και χλιδάτες φαντασίες. Σου προκαλεί δέος η πολεμική ιαχή που καταστρέφει κάθε αποστειρωμένη playlist δήθεν μουσικών παραγωγών και αναβιώνει την λογοκρισία των κοινωνικά αποδεκτής άρχουσας τάξης που διαγράφει χρωστούμενα και φορτώνει μελλούμενα ως μια κρυφή συμφωνία κυρίων.

Σκέτη παράνοια για πολλούς οι στίχοι τους, στην πραγματικότητα μια αληθινή πλούσια βιωματική έκφραση συναισθημάτων, οργής και θυμού που ζωντανεύουν στους εφιάλτες και την αστεία μεταμοντέρνα και καλοζωισμένη γενιά των σημαντικών άλλων. Δεν είναι στο μυαλό τους, συμβαίνει στην ίδια τους την ύπαρξη, στην οικογένεια, την αγχωμένη μάνα, τον απόντα πατέρα, τον «ευαίσθητο» χωροφύλακα. Στην εποχή των περίπλοκων δομών συμβίωσης, όπου αξίες κανόνες και συμπεριφορές συγκρούονται, δημιουργώντας μια απίστευτη συναισθηματική έκρηξη. Απόρροια οχι απαραίτητα διαλυμμένων οικογενειών που δυσκολεύονται να δώσουν αγάπη, αφού θύματα κι αυτές (όπως και η κακιά μητριά) διαθέτουν στοιχεία υπέρμετρης ατομικής ανέλιξης που συγχνωτίζεται με το υπέροχο σύστημα ομαδικής πολιτισμικής ψυχανάλυσης.

Ο τρόπος ζωής τους, ενώνει ό,τι διχάζει, πολεμά τα πρέπει, αμφισβητεί το ασφαλές περιτύλιγμα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης , ταπεινώνει, στοχοποιεί, ενοχοποιεί. Άδικα; Ας μου πει κάποιος…

Μέχρι τότε, συνεχίζω και αναρωτιέμαι…είναι άραγε το σύγχρονο lifestyle τους αληθινό ή κρύβει μια παγίδα στην άκρατη φαντασίωση που αρνείται τον συμβιβασμό και την δική μας σοβαροφανή αφασία; 12, 13, 15 και 17 ετών μυημένοι στην τεχνολογική εξέλιξη, ζουν τη δική τους επανάστασή τους στην σκληρή καθημερινότητα, κόντρα στην ψευτομαγκιά των γονιών τους, τις βαρύγδουπες νουθεσίες και τις γεμάτες ευαισθησίες μιας άλλης στρεβλής εποχής, ενός παρωχημένου συστήματος.

Κυνικοί μα αυθεντικοί, χαμογελούν ουρλιάζοντας αλλά και σιωπώντας, χαρίζοντας φωνές και ψίθυρους σε όσους αρνούνται να δεχτούν την σοβαρή πλευρά του αστείου. Μπαίνουν δυνατά στο beat, ξυπνούν τα όνειρα, γεμίζουν με χιλιάδες κόσμο συναυλίες και ποντάρουν στην παρέα, την φιλία, την ζωντανή ζωή. Οραματίζονται τον ολόδικό τους underground παράδεισο γεμάτο decibel, ρυθμό, συγκίνηση και γλυκιά ανατριχίλα.

Με όπλο τους τα εκατομμύρια views ρίχνουν ρίμες σαν βόμβες στα πλοκάμια της εμετικής καθωσπρέπει κανονικότητάς μας, οδηγώντας μας στην παγίδα που οι εμείς οι ίδιοι τους έχουμε στήσει. Με όπλο την αλληλεγγύη τους και την κατά μέτωπον επίθεση στο δήθεν, της δικής μας υποκριτικής καθημερινότητας, μισούν τη μιζέρια της γενιάς που από καιρό ζει με μνήμες μιας άλλης εποχής. Της εποχής της κασσέτας που με υπομονή ξετυλίγαμε τους στίχους των 80’s και των 90’s. Με το δάχτυλο στη σκανδάλη έτοιμοι να πάρουμε πίσω την αίγλη, το κύρος και την ψυχική μας υπερηφάνεια, δείχνουμε τους σημερινούς πιτσιρικάδες με τρόπο επικριτικό, χωρίς να έχουμε νιώσει το παραμικρό από την υγιή αντίδρασή τους. Τους κουνάμε το δάχτυλο, δείχνοντάς τους το σωστό, το έντεχνο, το ρομαντικό. Εκείνοι με ύφος πεζοδρομιακό μεν αλλά αυθεντικό, κόβουν και ράβουν τις λέξεις, με την δική τους συνταγή ευαισθησίας πατάνε βιωματικά στα beat χωρίς φτιασίδια, χωρίς καθωσπρέπει γειωμένες νόρμες και έγκυρους κανόνες. Αφηγηματικές λέξεις, ανάποδες φράσεις μιας παράλληλης ποιητικής οπαδικής μέθης.

Αλλάζει ο τρόπος έκφρασης αγαπητέ μου, δεν είναι αυτό που ήξερες αγαπημένη μου. Όχι δεν είμαι οπαδός της, ούτε ισχυρίζομαι πως είναι αγγελικά πλασμένη αυτή η έκφραση. Πως θα μπορούσε να είναι, αφού τα αγαπημένα μας μέσα κοινωνικής δικτύωσης χτίζουν καθημερινά μια ισχυρή γενιά ναρκισσιστών, διαμορφώνοντας στρατιές ισχυρών αποστασιοποιημένων «εγώ», κρυμμένων σε επεξεργασμένες συναρπαστικές selfies. Ψάχνουμε την ντοπαμίνη στα likes και την ενδορφίνη στις εικονικές 3d καρδούλες. Ε ναι λοιπόν, κάτω από τα σύννεφα πετούν ορισμένοι αυθεντικοί τύποι, πεινασμένοι για ζωή γεμάτη γεύση, χωρίς μετάλλαξη και πλαστικές συνταγές της τηλεόρασης, που προ πολλού έχουν διαγράψει απ τη ζωή τους. Δημιουργούν ένα νεο κύμα δράσης, αντίδρασης, φιλίας, έκφρασης και γιατί όχι και dislike της δικής μας γελοίας αλαζονείας και ανασφαλούς έντεχνης μουσικής και οχι μόνο μανίας. Αυτοί αν μη τι άλλο είναι αυθεντικοί, αφόρητα αληθινοί ή τουλάχιστον στα μάτια μου, έτσι θέλω να μοιάζουν… Γιατί εκεί έξω υπάρχουν και οι «σεμνοί» μεγάλοι, οι σημαντικοί άλλοι που με την άνεση της καλλιτεχνικής αδείας σκοτώνουν ψυχές, ειρωνεύονται, χλευάζουν, ψευτοηθικολογούν κάτω από την δύναμη της τέχνης τους. Ορισμένους υπηρετούντες την υψηλή τέχνη έχω στο μυαλό μου, αλλά και κάμποσους επαΐοντες επιστήμονες που κουνούν το δάχτυλο, συναγωνιζόμενοι τον πολιτικό ταγό της εξουσίας που χτυπά απαλά την πλάτη, κρύβοντας τη μαχαιριά της υποκρισίας και της κολακείας με ιδιοτελείς σκοπούς.

Ναι, εκεί δίπλα και τα υπέροχα μέσα ενημέρωσης/διάδοσης της κοινωνικής βίας. Πόσο υποκριτικό, πόσο εξευτελιστικό και χυδαίο το αγοραίο ύφος τους! Πότε θα το καταλάβουν πότε θα νιώσουν πως η δύναμή τους είναι μια ανήθικη φούσκα προπαγάνδας, κρυμένη στη χιουμοριστική (τρομάρα τους) ανοησία! Να συμφωνήσουμε σε κάτι; Δεν είναι καθόλου απλό, θέλει αρετή και τόλμη (πόσο χαζή έκφραση!), χρειάζεται δύναμη και ειλικρίνεια για να σκύψουμε στα λάθη μας, να αντικρύσουμε την εξήγηση που μας στοιχειώνει… Ήταν ωραία τα παραμύθια της γιαγιάς, θυμάσαι; Όχι όμως να ζούμε με Παραμύθια της Χαλιμάς. Δύσκολο ε;