Οι άλλες αποστάσεις στην πανδημία Covid19.

Κρατάμε μεταξύ μας αποστάσεις για τον covid19. Nαι το γνωρίζουμε πλέον καλά πως το κάνουμε για να προστατεύσουμε εμάς και τους άλλους.
Αυτό που φαίνεται να μην γνωρίζουμε ή να μας είναι πολύ δύσκολο είναι οι αποστάσεις που ωφείλουμε να κρατάμε ο ένας από τον άλλον για να προστατεύσουμε τις σχέσεις μας. Οποιες και αν είναι αυτές. Φιλικές, σχέσεις με συντρόφους, σχέσεις με τα παιδιά μας, με τους γονείς μας, με τους συναδέλφους μας, σχέσεις ακόμη και με τα κατοικίδιά μας.
Το ερώτημα “πόσο κοντά, πόσο μακριά?” για να λειτουργούμε καλά είναι πάντα εδώ, είναι μια διαρκής και ναι απαιτητική εμπειρία με στόχο την ψυχική ευημερία όλων αλλά και της προσέγγισης του μεγαλείου της αγάπης.
Η αγάπη έχει κανόνες. Εχει και αποστάσεις. Αποστάσεις που επιβάλλεται να τηρούνται.
Κρατάω απόσταση από τον θυμό μου πριν τον εκτοξεύσω στον άλλον σαν δηλητηριώδες φτάρνισμα ή μολυσμένο βήχα. Κρατάω απόσταση από την ναρκισσιστική μου δυσαρέσκειά ή γκρίνια πριν την αδειάσω σαν σκουπίδι για να αποφορτιστώ πάνω στον άλλον σαν να ήταν σκουπιδοτενεκές.
Κρατάω επίσης αποστάσεις όταν θέλω επιτακτικά να “βοηθήσω” τον άλλον επιβάλλοντας την άποψή μου ή τον τρόπο μου πριν τον ακούσω.
Κρατάω αποστάσεις από την θλιβερή κριτική που θέλω σαν δηλητηριώδες βέλος να εξακοντίσω στην ψυχή του ανθρώπου που έχω απέναντί μου.
Και όχι μόνο.
Κρατάμε αποστάσεις και σεβόμαστε τον ζωτικό χώρο του άλλου. Όχι μόνο αυτόν που ορίζεται χωροταξικά από την φυσική παρουσία του αλλά αυτόν τον χώρο της ψυχής του που δεν γνωρίζουμε.